یک شب تو خواب و رویاحام رفتم بالا پیش خدا *** دیدم که فرصت عالیه سئوال باید پرسید حالا

گفتم خدای محربون دارم سئوال یه کهکشون *** هرچی بپرسم میدونم جواب میدی به همشون

راستش نه اینکه شکرت واسم نباشه عادت ***  یا اینکه حرفی چیزی بگم از رو حسادت

با اینکه از روی تو دارم یکم خجالت *** فقط یکم شرمنده شک کردم به عدالت

سرترو در نیارم تا گفتم این جملرو *** یهو خدا بلند شد داشت میومد هی جلو

منه خراب عاجز کاشکی نمی پرسیدم *** زبون این بنده لال اخمات چرا رفت تو هم

توکه خدای صبری تو ستارالعیوبی *** چرا یهو اینجوری ریختی بهم یهویی

مگه منه در به در چی پرسیدم از شما *** هنوز سئوال نکردم خشمت یهو زد بالا

چشمت نبینه روزی که من دیدم اون لحظه *** کوه بلند ام باشی دلت یهو میریزه

خدا دلش برام سوخت یک لبخندی بهم زد *** انگاری اون خندشم شلاقی بود بهم زد

 تا به خودم اومدم دیدم خدا دستشو گذاشته روی سرم *** خدای مهربونو دیدم کنار خودم

از خوشحالی انگاری بال در آورده بودم *** انگار یه باره دیگه دنیا اومده بودم

نمیدونم چجوری این حس خوبو داشتم *** فقط میدونم پیشش دلم رو جا گذاشتم

انگار جوابمو داد بدون هیچ صحبتی *** که بنده عزیزم کنار کی راحتی ؟

اونجا بودش فهمیدم قبل از اینکه من بگم *** خدا خودش میدونست چی میخواستم که بگم

اونجا بود که دل من رها شد از بند غم *** کوچیکترین نگاهش دلو میدوزه بهم

از اون شبی که رفتم پیش خدای خودم *** دلم رو جا گذاشتم فهمیدم عاشق شدم

شاعر :کامران شادفر

 چنان قلبم درونش درد جاریست *** که گویی شعر هم مرحم بدانن نیست

کشم آهی که از سوزش جهان سوخت *** وجودم ، هستیم ، آری دلم سوخت

شب و روزم همه تکرار مستی *** خدایا با من دیوانه هستی ؟

جدا گشتم ز خلق خوب ایزد *** که گویی خواهد آبرویم بریزد

به هر سویی نگاهم خیره میگشت *** غم دنیا به قلبم چیره میگشت

به فرت غصه از پایم رمق رفت *** کمر خم کردمو شادی ز کف رفت

به رخ شور جوانی و به جانم غم نشسته *** به قلب خسته ام آری مسیبت نقش بسته

چونان زهری به کامم ریخت دنیا *** که قلبم اینچنین سخت است و تنها

درونم درد دارم قصه  دارم *** ز سر شور مداوایش ندارم

شاعر : کامران شادفر

گویند درین دنیای هستی *** گلو بلبل نشان عشق و مستی

همه مجنون لیلی را مثالند *** به مجنون واژه عشق رانند

چو فرهاد تیشه از دستش نیوفتاد *** کمر بسته به جان کوه افتاد

چو شیرین عشق فرهادی به سرداشت *** همی نامش کنار عشق برداشت

کسان این واژه را تقدیس دارند *** چنان بت عاشقی را پاس دارند

میان عام این کس خاص باشید *** پی چیزی بغیر از راز باشید

کسی در بند شعرو شاعری هست *** که بیند خار هم صحرا نشین است

که شاید خار خود قصد دعا کرد *** به خشکییو به زشتی آرزو کرد

چو دور افتد ز آب و دست کوتاه *** بود خشکی چنان تقدیر این راه

چو در عدل خدا شکی روا نیست *** بدین سان خار را جبری چونین نیست

بگیرد دامن صحرا که گویی *** نشان عشق را در آن بجویی

بپرسم این سئوال از احل دنیا *** کجا دیدی به پاکی عشق خارا

به هر جا روکنی خار ، خار باشد *** به چشم دشمنان همیار باشد

ببین این قصه را جور دگر باز *** اگر خواهی که روشن باشد این راز

شاعر ( کامران شادفر )

آرزو دارم که یک شب با تو هم پیمانه گردم***تو شمعی شویو من همچو پروانه گردم

آرزو دارم که آن شب تا قیامت شب بماند***شب بماند شب بماند شب بماند

گویند به ماهش کن تو تشبیع***که رویش همچو ماهی میدرخشد

نگاهش در شب تارو غریبت ***مثال نور ماهی میدرخشد

بگویم کین چرا ماه پر از سنگ*** که حتی نور او از نور خوشیدی درخشد

مثالش میزنم همچون خود خویش***که در قلبم مثال آن خدایش میدرخشد